-
1 broń
broń [brɔɲ] f\broń atomowa Atomwaffe f\broń biologiczna biologische Waffe f, Biowaffe f\broń chemiczna chemische Waffe f\broń jądrowa Kernwaffe f\broń konwencjonalna konventionelle Waffe f\broń krótka Handfeuerwaffe f\broń maszynowa Maschinenwaffe f\broń nuklearna nukleare Waffe f\broń palna Schusswaffe f, Feuerwaffe f\broń rakietowa Raketenwaffe fgenerał broni Generaloberst mtowarzysz broni Waffenbruder mchwytać za \broń zur Waffe greifenrzuć \broń! Waffe fallen lassen!dać komuś \broń do ręki jdn die Waffe in die Hand gebenwytrącić komuś \broń z ręki jdm die Waffe aus der Hand schlagenzwalczać kogoś jego własną bronią jdn mit seinen eigenen Waffen schlagen ( geh) -
2 broń
broń palna Schusswaffe f, Feuerwaffe f;broń biała Hiebwaffe f;broń atomowa Atomwaffen pl;na ramię broń! das Gewehr über! -
3 broń
f -
4 odskakiwać
odskakiwać [ɔtskakivaʨ̑] < perf odskoczyć>vi1) ( odsuwać się) abspringen2) ( cofać się) broń palna: zurücklaufen3) ( otwierać się) zamek: aufspringen, aufschnappen4) ( odbijać się) piłka: abprallen, zurückspringen -
5 palny
materiał \palny Brennstoff mbroń palna Feuerwaffe fłatwo \palny leicht entzündlich, leicht brennbar -
6 palny
-
7 Handfeuerwaffe
ręczna broń f palna -
8 Schusswaffe
SchusswaffeRRfbroń f palna
См. также в других словарях:
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
odprzodowy — ∆ Broń odprzodowa «broń palna ładowana od strony wylotu lufy, używana od końca XIII do XIX w.» … Słownik języka polskiego
odtylcowy — ∆ Broń odtylcowa «broń palna o lufie ładowanej od strony zamka, będąca w powszechnym użyciu od drugiej połowy XIX w.» … Słownik języka polskiego
skałkowy — ∆ Broń skałkowa, karabin skałkowy «dawna broń palna, w której proch zapalało się od iskierki z krzesiwa, czyli skałki» … Słownik języka polskiego
pistolet — m IV, D. u, Ms. pistoletecie; lm M. y 1. «krótka broń palna, przeznaczona do strzelania z ręki na bliskie odległości amunicją o energii mniejszej niż w amunicji karabinowej» Nabić pistolet. Strzelić, wypalić z pistoletu. ∆ Pistolet maszynowy… … Słownik języka polskiego
rusznica — ż II, DCMs. rusznicacy; lm D. rusznicaic «ręczna broń palna o długiej lufie, używana w w. XV XVII» ∆ Rusznica przeciwpancerna «współczesna ręczna broń palna do zwalczania celów opancerzonych za pomocą rdzeniowych pocisków przeciwpancernych» ‹czes … Słownik języka polskiego
strzelba — ż IV, CMs. strzelbabie; lm D. strzelb «myśliwska broń palna z długą gładką lufą, używana do strzelania śrutem do drobnej zwierzyny; dawniej: wszelka ręczna broń palna» Strzelba skałkowa, kapiszonowa. Nabić strzelbę. Zarzucić strzelbę na ramię … Słownik języka polskiego
uzbroić — dk VIa, uzbroję, uzbroićisz, uzbrój, uzbroićił, uzbrojony uzbrajać ndk I, uzbroićam, uzbroićasz, uzbroićają, uzbroićaj, uzbroićał, uzbroićany 1. «wyposażyć, zaopatrzyć w narzędzia walki, w broń, w sprzęt wojskowy» Uzbroić armię, wojsko, żołnierzy … Słownik języka polskiego
bruzdować — ndk IV, bruzdowaćduję, bruzdowaćdujesz, bruzdowaćduj, bruzdowaćował, bruzdowaćowany «robić bruzdy» Bruzdować krawędzie deski. ∆ Broń bruzdowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskom ruch obrotowy;… … Słownik języka polskiego
gwintować — ndk IV, gwintowaćtuję, gwintowaćtujesz, gwintowaćtuj, gwintowaćował, gwintowaćowany techn. «nacinać gwinty» ∆ Broń gwintowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskowi ruch obrotowy» … Słownik języka polskiego
karabin — m IV, D. u a. a, Ms. karabinnie; lm M. y «ręczna broń palna o długiej gwintowanej lufie, kalibrze 6,5 8 mm, zaopatrzona zwykle w bagnet, przeznaczona do rażenia celów pojedynczych» Karabin automatyczny, myśliwski. Nabić karabin. Strzelać z… … Słownik języka polskiego